Recensie: Het kleine heelal

Auteur: Annejan Mieras

Illustraties: Evelien Jagtman

Uitgeverij: Lemniscaat

Jaar van uitgave: 2023

Aantal pagina's: 200

Genre: non-fictie

Thema's: verlies, rouw, vriendschap, vertrouwen

Kaft: harde kaft

ISBN: 9789047713005

Leeftijd: 9+

'Toen mam me eergisteren van school ophaalde en vertelde dat we een tijdje in de stacarvan van de Narones mochten, krijg ik even een vakantiegevoel. Dat verdween meteen weer toen we hier met de Berini aankwamen.'

In dit verhaal word je een week meegenomen in het leven van Raaf. Raaf is de dag ervoor een week geschorst van school omdat ze iets onhandigs deed op school. Ze krijgt de opdracht om in een schrift op te schrijven wat beter kan. Maar beter is niet altijd beter.
Raaf is met haar moeder halsoverkop verhuisd naar een caravan op de camping Het Kleine Heelal. Ze krijgt te horen dat er een lekkage in het huis is en dat haar vader oponthoud heeft vanuit zijn werk. Het is allemaal vaag en Raaf heeft allemaal vragen die onbeantwoord blijven. Omdat haar moeder overdag moet werken is Raaf hele dagen alleen. Op de camping ontmoet ze Nicolaas, de zoon van de eigenaar van de camping. Hij zit alleen maar achter de balie en leest uit het boek: Het mysterie van niks en oneindig veel snot. Hij heeft een fascinatie voor het heelal en kan er veel over vertellen. Als Raaf hem in de middag een keer voorbij ziet lopen besluit ze hem te volgen. Zo komen ze in het Kosmosbos terecht waar een hut staat. Nicolaas trekt hier zich graag terug om naar het heelal te kijken. Maar waarom gaat hij niet naar school? En wanneer komt de vader van Raaf naar de camping? Waarom geeft haar moeder van die vage antwoorden?

'Ze wiegelde. Dat is schudden en knikken tegelijk, zodat je gezicht kleine rondjes maakt. Mam is een wiegelkampioen.'

Na een paar dagen komt Raaf erachter dat de moeder van Nicolaas in september is overleden aan kanker. Hij mist haar:
''Missen is steeds weer afscheid nemen. Steeds weer verdwalen in je hoofd. Ik wist niet zo ik zó ver kon denken'. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Missen is een soort heelal vanbinnen'.'

Ik had tijdens het lezen van het verhaal het zo te doen met Raaf en Nicolaas. Twee kinderen die iemand moeten missen. Hoe volwassenen het zo goed mogelijk proberen te regelen en juist de onduidelijkheid zorgt voor de onrust. Gelukkig worden de vragen aan het einde wel beantwoord en heb je als lezer wel een goed gevoel.

De schrijfster heeft mij zeker geraakt met alle mooie zinnnen met een diepere laag. Dit boek komt zeker in mijn top 10 te staan!

Een parel voor iedere bibliotheek!
Ik wil uitgeverij Lemniscaat bedanken voor het mogen recenseren van dit boek.
Wil je het boek aanschaffen?  Het kleine heelal