Boekrecensie: De tulpenjongen

Originele titel: Tulpanpojken

Auteur: Christina Wahldén

Omslagontwerp: Studio Jan de Boer

Vertaling: Lammie Post-Oostenbrink

Uitgeverij: Kluitman

Jaar van uitgave: 2022

Aantal bladzijden: 112

Genre: Oorlogsboek

Leeftijd: 10+

Inhoud:

Het is 1945 en de oorlog is eindelijk voorbij. Wim is elf jaar en is zo verzwakt door de oorlogswinter. Zijn ouders reageren op een advertentie. En zo komt Wim terecht in Zweden bij een warm gezin met twee jongens en drie meisjes. Het is een waargebeurd verhaal waarbij er vanuit twee perspectieven wordt verteld. Het verhaal van Wim en het verhaal van een van de dochters Britta. Ieder hoofdstuk begint dan ook met een van de twee namen zodat je weet vanuit wie je het moet lezen. Tijdens het verhaal van Wim krijg je ook zijn herinneringen rondom de oorlog mee en vanuit Britta lees je haar wereld en hoe ze naar Wim kijkt.

In het boek staat het eten steeds centraal. Wim heeft steeds nachtmerries rondom het eten van tulpenbollen en in Zweden krijgt Wim allerlei lekkere gerechten voorgeschoteld. Een groot contrast.

Mijn mening:
Je krijgt tijdens het lezen zo'n bewondering voor alle personages in het boek. Denk je maar eens in dat je als elf-jarige helemaal alleen naar een gastgezin in Zweden gaat, je de taal niet kent en ook niet weet wanneer je je ouders, broertje en zusje weer terugziet. Wim heeft een enorm trauma opgelopen door de oorlog. Dit wordt goed omschreven in het boek. Alle oorlogsherinneringen door de ogen van een kind. Hoe het gezin in Zweden er dan vervolgens mee om gaat, zo warm en zoveel liefde terwijl ze wisten dat hij ook weer terugmoet naar Nederland.
Bijzonder wat al die gastouders uit Zweden toen hebben gedaan. Zo'n 10.000 kinderen die naar Zweden mochten om aan te sterken. Dit boek verdiend een ereplaats tussen de oorlogsboeken.